Motor AVB Deel 2

Vandaag heb ik mijn examen gedaan. Toen ik op de rijschool aankwam ontmoette ik mijn examen maatje, een andere leerling die al eens eerder zijn examen heeft gedaan en na een lange tussenperiode nogmaals het examen deed. Spoiler: Deze leerling is geslaagd! Gefeliciteerd!

Voorafgaand aan het examen hebben we een uurtje warm gereden op het gebruikelijke oefenterrein. Het is ook altijd goed om de swing erin te krijgen door de heupen los te gooien (toch Willy?). Alle oefeningen gingen prima, ik had er vertrouwen in en werd wat rustiger.

Vervolgens zijn we richting het examenterrein gereden, waar we door een vriendelijke examinator werden begroet. De oproepkaart en onze identiteitsbewijzen werden gecontroleerd. Het verloop van het examen, ook te vinden op de website van het CBR, werd ons nog eens uitgelegd. Vervolgens was het tijd. Gelukkig mocht ik nog even op plaspauze – de zenuwen. Ik mocht beginnen met achteruit parkeren. De examinator zei dat ik kon denken dat mijn eerste voldoende al binnen was, nog meer positiviteit! Vervolgens deed ik de uitwijkoefening. Met de swing er lekker in ging dat ook prima.

Maar toen kwamen die angstaanjagende woorden tot mij: Doe maar het denkbeeldige achtje. NEE! Dacht ik en zei ik blijkbaar ook… Toch even tot rust gekomen en geprobeerd, het leek helaas op een acht getekend met waterverf die nogal uitgelopen was…. In ieder geval brak ik hem niet af en probeerde ik het nog eens. Ondanks dat ik wist dat het niet perfect was, was ik toch best trots op mezelf. Ik had mezelf herpakt en de oefening best goed gedaan, het was voor mij een persoonlijke overwinning. Helaas was het voor het examen onvoldoende.

Op naar de volgende: De noodstop. Ik twijfelde, maar hoefde hem niet opnieuw te doen dus dat was een goed teken. De precisiestop was de keuze oefening uit het rem-cluster. Met de noodstop in mijn hoofd remde ik wat hard in het begin en je raadt het al, ik moest hem toch nog opnieuw doen. De tweede keer had ik weer wat meer rust genomen en ging het prima.

De langzame slalom volgde. Ondanks dat deze de laatste lessen prima ging, lukte het mij tijdens het examen helaas niet. Bij beiden pogingen gingen er pionnen om. Terwijl ik de oefening deed voelde ik dat het niet voldoende was. Toen ik bij de examinator terug kwam werd ik geïnformeerd dat ik gezakt was, beide oefeningen in het langzame cluster waren onvoldoende. Of ik nog de snelle slalom wilde doen? Eerst wilde ik niet maar toen dacht ik: Dat is een van mijn favoriete oefeningen! Dus toch nog even gedaan. Lekker swingen.

Ik was natuurlijk teleurgesteld met het resultaat maar probeerde ontzettend hard om mijn tranen in te houden. Stiekem wilde ik het liefste gewoon graag even alleen zijn en in een hoekje zitten huilen. Het is niet leuk om te zakken. Daarnaast was iedereen van begin af aan extra positief om de zenuwen wat weg te nemen en ik wilde die positiviteit niet doorbreken met deze teleurstelling!

Wie een regenboog wil moet genoegen nemen met de regen. Na dat huilen is het tijd voor acceptatie. Zakken betekent niet dat ik een slechte leerling ben, of dat ik nooit mijn rijbewijs ga halen. Het betekent gewoon dat ik het voertuig nog niet helemaal beheers. En dat klopt wel, ik moet nog werken aan de langzame bijzondere verrichtingen. Een duidelijke opdracht en een duidelijk punt op naartoe te werken. Dus: Op naar de volgende poging!

Bedankt voor alle positiviteit vandaag!!

Claire